Historia pewnego zdjęcia i nasz prezent dla synka

Kocham mojego męża za to, że nieważne na jaki dziwny, niewykonalny, trudny pomysł wpadnę, to nigdy nie powie "daj spokój" "odpuść" "nie chce mi się", tylko od razu kombinuje jak to zrobić i informuje mnie, że jest to dziecinnie proste. Historia taka: siedzieliśmy u moich rodziców i moja mama przyniosła zdjęcia z dzieciństwa, żeby nam pokazać, że nasz syn niby do mnie podobny (co okazało się prawdą). Przeglądam, uśmiecham się, wspominam i nagle wpada mi w rękę zdjęcie, na którym widnieje moja babcia Danuta wraz ze mną na rękach (obie w ciuchach, które teraz nosiłyby miano vintage), a poniżej wózek drabiniasty. Zdjęcie robione na podwórku u drugiej (świętej pamięci) babci Irenki. Przypomniało mi się, że faktycznie mieliśmy taki wózek i od razu zapytałam mamy co się z nim stało. "Pewnie się rozsypał- z trzy pokolenia się nim bawiły. Najpierw się dzieciaki woziło, a potem dzieciaki woziły zabawki, kamienie, koty (o matulu)". Szkoda. Mój małżonek zza mojego ramienia "proste. mogę zrobić". I to w sumie koniec historii, bo jak powiedział tak zrobił. 

Większość elementów do wózka kupiliśmy w pobliski Liroy Merlin. Jedynie kółka i tuleje do kół kupiliśmy online. Wózek musiał (nie wiem czemu) być czerwony, posiada dyszek i przednie skrętne kółka. Stał się prezentem świątecznym dla małego F., takim od serca, bo zrobionym samodzielnie.

Na razie Franek tylko cieszy się, gdy jest w nim powożony, ale już czuję lato i przejażdżki wózkiem po podwórku. 

Jestem dumna z mojego małża, że (z moją pomocą oczywiście, ale bez szału) stworzył taką fajną rzecz, którą mam nadzieję, mały Franio, będzie za 30 lat wspominał z takim samym sentymentem jak ja nasz.

Dajcie znać co myślicie i trzymajcie się ciepło w tym 2018!! Wszystkiego dobrego!